Great Ocean Road

We hebben er weer een prachtig weekend opzitten, en wel het mooiste tot nu toe. Vrijdagavond zijn we nog snel inkopen gaan doen voor de rest van de week. Vrij vroeg onder de lakens gekropen want om kwart voor acht 's morgens zou de bus ons oppikken. De tour boekten we via internet bij Ride Tours, zeker een aanrader (http://www.ridetours.com.au). Online boeken is voordeliger voor de gidsen want dan hoeven ze geen commissie af te staan aan boekingsfirma's. We betaalden $195 wat zeker niet slecht is voor vervoer, verblijf, avondmaal, ontbijt en de nodige uitleg (plus overal waar we kwamen 10 tot 15% korting op eten en drinken).

Vrijdag nacht verliep nogal rusteloos, niet omdat we zenuwachtig waren maar wel omdat onze Franse medebewoners het geweldige idee hadden om omstreeks vier uur 's ochtends het appartement om te toveren in een discotheek/zwijnestal. Met als logisch gevolg dat de stakkers vanaf nu zonder internet zitten.

Met slaapzand in de ogen vertrokken we naar het Discovery Hostel waar de bus zou arriveren. Onderweg een one dollar coffee en sandwich uit de seven-eleven verorberd. En stipt op tijd werden we begroet door een joviale gids en vertrokken we richting Westen.

Normaal gezien volgen Ocean Road tours een standaard route die van Melbourne naar Geelong naar Torquay en vervolgens van oost naar west de Ocean Road afloopt. Eens aangekomen aan het uiterst westelijke punt is het een lange tocht terug naar Melbourne.
Onze tour maatschappij deed het net andersom en voor een goede reden. Er rijden zo'n vijftien tot dertig tourbussen rond die tegelijk vertrekken en dus ook op dezelfde punten stoppen. Zo sta je elke scene te bekijken met zo'n honderd andere toeristen wat niet echt aangenaam is. Nadelig is natuurlijk dat je op zondagavond als de andere toeristen aan het snurken zijn na een mooi maar vermoeiend weekend nog druk in de weer bent met foto's maken. Maar dat nam ik er met plezier bij.

Via de West Gate bridge (2,5 km lang) reden we richting Geelong en maakten we kennis met onze reisgenoten. Onze groep was een heel toffe bende, de meesten waren rond onze leeftijd en we konden het al snel goed vinden met de Britten. Verder kregen we de nodige uitleg over wat we te zien gingen krijgen en hoe onze route zou verlopen. Onze gids was een enthousiaste en joviale kerel met de nodige ervaring en kennis die ons op boeiende wijze zowel triviale als educatieve uitleg verschafte.
Zo kwamen we te weten dat de road bestaat uit drie grote delen: (Van west naar oost) Shipwreck coast, Green coast en Surf coast.

Wij begonnen dus aan de Shipwreck coast, vernoemd naar alle schepen die er veilig en zachtjes aanmeerden.
Dit deel van de road (voor mij het mooiste deel) bestaat voornamelijk uit kalksteen gevormd door de opeenstapeling van fossiele overschotten van zeedieren door de eeuwen heen. Kalksteen is broos en slijt dus gemakkelijk weg (2cm per jaar) door de golven, maar ook voornamelijk door de regen die door de steen uit sijpelt en steeds zuurder wordt, wat prachtige taferelen vormt.

Maar voordat we daar waren kregen we natuurlijk honger en genoten we van ons middagmaal tussen de koalas en emoe's. We zagen ook enkele wilde kangoeroes maar die sprongen er snel vandoor.

Na enkele uurtjes rijden arriveerden we op onze eerste halte: Bay of Islands, één van de meest westelijke scenes op de road. Deze 33km smalle strook bestaat voornamelijk uit kalksteen en op sommige plaatsen zijn er depressies in het landschap door stilstaand regenwater. Maar wat het landschap hier zo speciaal maakt is voornamelijk te danken aan de dertig meter hoge golven bij stormweer dat rechtstreeks vanuit Antarctica overwaait. We maakten nog enkele stops op de Bay, telkens van één tot drie kwartier om op het strand te liggen, te zwemmen of van het uitzicht te genieten en foto's te maken.

Next stop: The Grotto, een serieuze jaap uitgesleten steen en een mooi voorbeeld van de erosie.

Wat verderop troffen we de London Arch, eerder bekend als London Bridge door de uitgesleten boogvorm die het vasteland met een kleine rots verbond voordat deze in 1990 onverwacht instortte.
Net op het moment dat het gewelf besloot een duik te nemen stonden er een man en vrouw op het stukje rots in zee. Het woord verspreidde zich snel naar het dichtstbijzijnde dorpje waar de inwoners gezamenlijk naar de Bridge (toen eigenlijk al Arch) trokken om de ongelukkigen te bestuderen met picknicklakentjes en popcorn. Vervolgens kwamen de nieuwsploegen om het gebeuren te filmen en uiteindelijk stond er een paar honderd man te gapen. Door de hevige wind konden de helikopters niet tot bij de twee sukkelaars geraken en zaten ze dus een hele tijd vast. De man en vrouw leken niet erg gelukkig te zijn met de situatie wat waarschijnlijk ook te maken had met het feit dat ze getrouwd waren maar niet met elkaar en de man zogezegd op zakenreis was.

We kregen weer honger en trokken naar ons hotelletje in Port Campbell, een heel klein dorpje met een mooi strandje en één café.
Natuurlijk aten we barbecue die naar Australische normen verrassend uitgebreid was. Nog vlug vlug de afwas gedaan en vertrokken voordat de zon onderging (voor de zombies in het hotel).

Laatste stop van de dag: de Twelve Apostles! Het mooiste zicht van de Great Ocean Road en in de top van mooiste plekjes van Australië. En we zagen het bij zonsondergang! Natuurlijk hebben we in ons enthousiasme zoveel foto's gemaakt dat Christophe zijn camerabatterij de geest gaf.
De Twelve Apostles zijn in werkelijkheid geen twaalf rotsen in de zee maar eerder een stuk of zeven. Het is voornamelijk een commerciële naam, de oorspronkelijke benaming was 'the sow and piglets' (de zeug en biggen).
Na zonsondergang volgde er een special guest optreden van pinguins (genaamd little penguins) die op de kust de nacht komen doorbrengen. We zagen er niet veel van want ze komen pas aan wal als de zon onder is of als het erg bewolkt is, en ze zijn maar zo'n dertig centimeter groot.. Toch liever zon dan pinguïns dan.

Eenmaal terug in het dorpje pakten we een frisse pint in de bar en trokken we naar het strand waar we ons vergaapten aan de mooiste sterrenhemel ooit (wat lichtvervuiling al niet doet..).

Zondag weer vroeg uit de veren, snel ontbeten en terug de bus in.
Volgende halte: Cape Otway & The Loch Ard Approaches, een mooie baai met een gezellige grot. Het verhaal luidt dat in 1878 de kapitein Loch Ard door de mist schipbreuk leed op de klippen in Cape Otway. Voor Britse schepen die naar de Bass Strait wilden zeilen was de doorgang tussen Cape Otway en Kings Island gelijk aan 'Threading the needle' of door het oog van de naald kruipen.

Er waren twee overlevenden na de schipbreuk. Tom Pearce spoelde op het strand aan en hoorde vrouwelijk gekrijs vanuit de zee. Dus zwom hij terug de zee in en redde het meisje, genaamd Eva, door haar naar het strand te slepen en in een grot te verschuilen zodat ze terug op krachten konden komen met wat brandy die Tom, als een echte Brit, had kunnen redden.
De twee overleefden het voorval maar relationeel werd het toch niets, Eva trok terug naar haar moederland waar ze negen maanden later een kleine Pearce het leven schonk.

Volgende halte: Gibson Steps. Een rustig strandje waar we genoten van de zon en een groepsfoto maakten. En nog snel een kijkje bij de Twelve Apostles in volle zon.

Vervolgens reden we naar de Green Coast waar we in de Otways een wandeling maakten door het regenwoud. Klinkt misschien vreemd, een regenwoud bij temperaturen van 15 tot 35 graden, maar dit is een koel/gematigd regenwoud en heeft enkel de naam te danken aan de enorme regenval. We hadden die dag veel geluk en hadden volle zon wat blijkbaar zeldzaam is voor de Otways dat de meeste neerslag van de staat Victoria moet verduren.
Zoals je verwacht in een regenwoud zagen we reusachtige oerbomen die tot vijfhonderd jaar oud kunnen worden en tachtig meter hoog. Enkel spijtig dat we de Otway Black, een zeldzame zwarte slak die enkel in het Otway regenwoud voorkomt, niet tegenkwamen. Deze komt meestal tevoorschijn als het regent en wij hadden volle zon (goh wat een pech..).

Onze namiddag spendeerden we met een lunch in Apollo Bay, een toeristisch stadje met een gezellig strand, en vervolgens het Surf coast gedeelte van de ocean road te doorkruisen. Dit gedeelte was iets minder spectaculair dan de andere delen maar had toch zijn charmes. De eerste 75 kilometer weg is met de hand gelegd door 3000 arbeiders in 13 jaar tijd. Men kon geen gebruik maken van dynamiet omdat hierdoor grote stukken land de zee in gleden, dus moest alles manueel. Dit zorgt dan wel weer voor mooie taferelen waar de weg letterlijk uit de rotsen gekapt is. De Surf coast is een trekpleister voor de Melbournians om hun vakanties en verlengde weekends te spenderen met relaxen en vooral surfen.
De bus reed parallel met de oceaan richting Melbourne terwijl we ons best deden om zoveel mogelijk van het uitzicht op te vangen en niet knikkebollend in slaap te vallen.