Work 'n Walk

Eindelijk hebben we een vaste stek!

Voor de toevallige passanten, het appartement is gelegen net op de grens van Melbourne Central en Carlton ( daar waar het bier gebrouwen wordt, een Alkenaar is nooit ver van zijn brouwerij ). Twee tramhaltes verwijderd van het centraal station.
We delen de keet met tussen de 5 en de 10 ( denken we? ) Italianen, een Fransman en een Zweedse Duitser. Maar onze medebewoners leven, met uitzondering van de Fransman, nog in de Europese tijdzone dus we hebben er geen last van ( we zien ze zelfs nauwelijks ).

Er zijn vier slaapkamers, twee badkamers, één rommelkot en één grote keuken/woonkamer. Onze kamer ligt gelukkig niet in de zon en we hebben een spectaculair uitzicht op het aangrenzend appartement anderhalve meter verder. Het is proper voor zover het proper kan zijn met een dozijn kerels van in de twintig op een kleine ruimte en we hebben welgeteld nog maar één beest gezien ( de Italianen niet meegerekend ).

Nu dat we wat gesetteld zijn kunnen we eindelijk koken en wassen, yes! We zijn al echte experts in voor zo weinig mogelijk geld zoveel mogelijk voedsel kopen ( onder andere vijf kilo rijst, een kilo spaghetti, penne, en een hoop saus blikken ).
Er ligt ook een versmarkt op wandelafstand, een gigantische markt bestaande uit verschillende gebouwen waar marktkramers tegen elkaar op schreeuwen en waar zowat alles wat eetbaar is verkocht wordt. Wel opletten want ze "vergeten" nogal eens wisselgeld terug te geven. Pingelen is hier blijkbaar niet nodig, de prijzen halen ze zelf al naar beneden voordat je er iets van hebt kunnen zeggen. Is wel handig als er een verkoper voor je staat met "Fifty, forty five, forty!".

Vorige maandag ben ik ( Matthias ) begonnen met werken op mijn stageplek.
Na een tram, trein en busritje van een uur en een wandeling van vijf minuten kwam ik veel te vroeg aan. Na een half uurtje in de receptie gespendeerd te hebben werd ik verwelkomd door de vrouw waar ik al een half jaar mee aan het mailen ben, Megan ( Blijkbaar is het Miegan en niet Mègan ).

Na de introductie van het bedrijf en wat papierwerk ontmoette ik mijn baas en het afdelingshoofd. Vervolgens een rondleiding door het volledige gebouw, inclusief handjes schudden met elke werknemer ( veel aziaatjes ) en een inleiding in de producten die ze ontwikkelen. Mijn taak is het updaten van de software die ze gebruiken voor het opstellen van buisnetwerken voor hoog sensitieve rookmelders want die dateert van 2003 en ziet er nog prehistorisch uit. Ik ga geen technische details geven maar de eerste dag is vergelijkbaar met een chimpansee die ze in een spaceshuttle duwen. Maar de tweede dag weet je de knop al voor de spaceshuttle deur, enzovoorts.. De collega's zijn vriendelijke mensen en de werkuren zijn zeer flexibel. Zolang je maar acht uur per dag aanwezig bent en het werk gedaan krijgt kan het niemand iets schelen om hoe laat je begint, middagpauze of eender welk andere pauze neemt of stopt met werken.

Eenmaal weekend was het tijd voor wat avontuur. Omdat we geen auto hebben kunnen we maar beperkte afstanden afleggen, maar ook dichtbij zijn er zoveel mooie natuurgebieden. Het is wel vreemd als ik over "wildlife" spreek met collega's, dat die het dan hebben over everzwijnen, etc.. Hier beschouwen ze kangoeroes, koala's en tropische vogels blijkbaar zoals wij thuis een eekhoorn of een konijn.

Zo trokken we op zondag naar Ferntree Gully in het Dandenong Ranges national park voor een bushwalk. Daar beklommen we de duizend treden van de Kokoda Track Memorial Walk. Net die dag was het weer een pak minder dan de rest van de week, zo'n 18-20°C. Ondanks dat het de hele dag droog bleef kwamen we na een half uur doorweekt op de top aan. ( Door het onwennige klimaat, niet de jarenlange fysieke verwaarlozing natuurlijk ).

Na een wandeling van zo'n vier uur door wijkjes en bos troffen we een taverne aan waar ik een pot ( 285ml ) en Christophe een pint ( 570ml ) dronk. Het bier is hier trouwens zeker te pruimen, geen zware bieren maar wel grote hoeveelheden ( blikjes zijn hier standaard 375ml ). We kwamen onderweg geen kangoeroes of koala's tegen ( dat is voor een ander weekend ), maar wel een hele hoop tropische vogels. Zoals wij thuis een mus hebben vliegen er hier kaketoes en andere tropische vogels door de bossen en wijken. Het gezang van Belgische vogeltjes is toch aangenamer dan de doodskreet van een kaketoe moet ik zeggen.

Vandaag had Christophe zijn eerste werkdag die heel goed meegevallen is ondanks dat zijn baas ziek was. De rest van de week spenderen we dus met werken en koken en andere uiterst boeiende zaken, maar in het weekend zetten we telkens een stapje in de wereld dus ik hou jullie op de hoogte!